40 dagen op weg naar Pasen, woensdag 16 april.

“Ik ben een ezel die wat staat te dromen,

een lastdier zoals alle ezels zijn.

Aan zware vrachten kan ik niet ontkomen,

ik draag ze in de felle zonneschijn.

Ik word gedreven over smalle paden,

een zweepslag zegt mij links of rechts te gaan

Mijn kleine lijf is altijd overladen en 

in mijn huid zie ik de striemen van het slaan.

Ik ben de minste onder alle dieren,

ik ben een ezel, ik tel niet zo mee.

Behalve één keer toen men feest ging vieren,

toen liep ik vooraan in de optocht mee.

Ik droeg een Koning op mijn grauwe haren,

een Koning, zonder scepter, zonder kroon.

Ik zie de palmen nog na al die jaren

en nu nog hoor ik: Leve Davids Zoon.

Ik ben een ezel die wat staat te dromen,

mijn oren houden stil de wacht. Misschien

zal Hij vandaag of morgen toch weer komen

en ben ik de eerste die Hem dan zal zien.”

Hanna Lam