De schreeuw van de aarde en van de armen.

Paus Franciscus zoekt in de encyclieken Laudato Si en Laudato Deum een

antwoord op de schreeuw van de aarde en van de armen. De centrale gedachte

is dat mensen leven vanuit een verbondenheid met God, de medemensen en de

aarde. Hij roept op tot een ommekeer, een ‘ecologische bekering’. Doorbreek de

onverschilligheid; leef en werk vanuit een houding van respect en zorgzaamheid voor het welzijn van mens en aarde. Een levenshouding van verwondering, verbondenheid en dankbaarheid klinkt onhaalbaar in onze gebroken wereld, maar we kunnen er wel iedere dag naar streven.

Hoe te leven naar de boodschap van Jezus is het beste af te zien aan de heiligen, volgens de paus. Sint Franciscus van Assisi wordt uitdrukkelijk genoemd als een voorbeeld. Hij schreef en componeerde een lofzang op de schepping: het Zonnelied. In het Zonnelied, het Lied van de Zon of het Loflied op de Schepselen prijst St. Franciscus God voor alles op aarde, voor de zon, de lucht, alle dieren, bomen en planten. Het lied brengt ons in verbinding met de Schepping en richt onze blik op het wonder van de natuur.

Al dat wonderbaarlijke om ons heen maar ook in ons zelf, draagt iets Goddelijks in zich. In vertaling volgen de twee eerste verzen.

Allerhoogste, almachtige, goede Heer, van U zijn de lof, de roem, de eer en alle zegen. U alleen, Allerhoogste, komen zij toe en geen mens is waardig uw naam te noemen. Wees geprezen, mijn Heer met al uw schepselen, vooral door mijn heer broeder zon, die de dag is en door wie Gij ons verlicht. En hij is mooi en straalt met grote pracht; van U, Allerhoogste, draagt hij het teken.