De Willibrordusbasiliek van de H. Willibrordus90 jaar geloof, trots en samenhorigheid.

Negentig jaar basiliek — dat is negentig jaar verhalen, stemmen en gebeden die tussen de stenen zijn blijven hangen. De H. Willibrordusbasiliek is al generaties lang het kloppende hart van Hulst. Wie de stad binnenkomt, ziet haar toren fier boven de daken uitsteken. Voor velen is dat een vertrouwd gezicht, een baken dat zegt: “Je bent thuis.”

Een huis van geloof

Voor talloze Hulstenaren is de basiliek méér dan een gebouw. Het is de plek waar mensen hun kinderen lieten dopen, hun huwelijk vierden, afscheid namen van geliefden. Waar je even stil kon worden, een kaarsje kon branden, of kracht vond in een moeilijk moment.

In haar eeuwenoude muren klinkt nog steeds het ritme van het geloof: de klokken die oproepen tot de mis, het gezang van het koor, het orgel dat de ruimte vult met warmte en troost. Als basiliek draagt de kerk bovendien een bijzondere band met Rome — een teken dat het geloof van Hulst deel uitmaakt van iets groters, iets dat grenzen overstijgt.

Een hart voor de gemeenschap

Maar de basiliek is óók een huis van mensen. Ze brengt de gemeenschap samen, niet alleen voor vieringen, maar ook voor muziek, cultuur en ontmoeting. Van kerstconcert tot monumentendag, van herdenking tot toeristisch bezoek: de deuren staan open. Wie er binnenkomt, voelt meteen de rust en de schoonheid van het gebouw — maar ook de levendigheid van een plek die midden in de samenleving staat.

De basiliek verbindt jong en oud, gelovig en niet-gelovig, inwoner en bezoeker. Ze vertelt het verhaal van Hulst: een stad die trots is op haar verleden, maar tegelijk met open armen naar de toekomst kijkt.

Negentig jaar na haar verheffing tot basiliek blijft ze een teken van geloof, van hoop en van gemeenschap. Een plek waar de tijd even stil lijkt te staan — en waar mensen, telkens weer, thuiskomen.

“Een kerk leeft niet van stenen, maar van mensen, iedere kaars die hier wordt aangestoken, elk lied dat gezongen wordt, maakt de basiliek een beetje meer van ons allemaal. Deze kerk is het hart van Hulst — en zolang dat hart blijft kloppen, zal ons geloof blijven leven.”