Ons bankje.

Beste mensen,

Soms vertelt iemand een verhaal ‘uit het leven gegrepen’, dat eenvoudig is, maar dat ook blijft hangen.

Fietsend op de Veluwe gaat een echtpaar even uitrusten op een bankje dat ze passeren. "Goh, kijk", zegt de vrouw " 'Ons bankje' staat op dit plaatje, en de namen van een man en een vrouw. Hoe kan dat nou 'ons bankje' zijn, zo ogenschijnlijk toch in ‘niemandsland’?"

Terwijl ze daarover spreken, komt er een man voorbij op zijn fiets. Hij stopt bij hen en loopt naar hen toe. "Ik praat graag," zo begint de man, "mag ik even bij jullie komen zitten?", en hij gaat midden tussen het echtpaar op het bankje zitten. "U zit nu precies met uw rug tegen het plaatje waarover we zojuist spraken," zegt de man van het echtpaar, "een plaatje met 'ons bankje' erop."

Dan begint de fietser te vertellen over de fietstochten met zijn vrouw en dat ze altijd stopten bij dit bankje, een mooie plek op hun route. En dan, op een dag, –

het bankje oogde inderdaad versleten –, ontmoeten ze bij toeval een boswachter die tegen hen zegt dat dit bankje op de nominatie staat om opgeruimd te worden. "Dat is jammer," zeggen ze, "want dit voelt als 'ons bankje'." Er volgen telefoontjes, ze willen een nieuwe bank zelfs financieren, maar zoals wel vaker in Nederland malen de ambtelijke molens moeizaam. Het kan niet.

Maar ze houden vol en na twee jaar (!) wordt het bankje, inderdaad door hen betaald, geplaatst. Met het plaatje erop waarom de man had gevraagd, met de tekst 'ons bankje' met daaronder de voornamen van de man en de vrouw. "En", zegt de man, "dit is het dan, dit is ons bankje. En ik zie dat ook jullie er graag op zitten, even uitrusten, even genieten. Mijn vrouw heeft er helaas nooit meer op gezeten, zij overleed voordat het geplaatst werd, maar als ik hier zit, – en ik kom vaak hier naartoe -, dan denk ik altijd met heel mijn hart aan haar, op 'ons bankje'."

"Ik praat graag," zei de man aan het begin van de ontmoeting, en hij deelt een mooi verhaal met het echtpaar, een verhaal dat ik nu deel met u allen. De moraal van het verhaal: laat ons tijd hebben voor elkaar, ruimte maken voor elkaar, luisteren naar het verhaal van de ander en ook ons verhaal delen met de ander. Allemaal waardevol en het tekent ook het leven van Jezus.

Er is veel van waarde te ontdekken in al dat gewone dat ons beweegt, in al dat gewone dat in ons leeft.

pastoor Wiel Wiertz